W marcu 1921 roku na stały pobyt do Pułtuska przybył 13 pułk piechoty „Dzieci Krakowa”. W jednostce tej służyli przeważnie Małopolanie, z których część przed służbą wojskową aktywnie grała w piłkę nożną i uprawiała inne sporty w krakowskich i okolicznych klubach. W 1920 roku w pułku tym służyło również jako ochotnicy w wojnie polsko-bolszewickiej mnóstwo chłopców z pułtuskich szkół średnich. Niemal natychmiast po przybyciu do Pułtuska uruchomił swą działalność Wojskowy Klub Sportowy 13 pp., z sekcjami: piki nożnej, siatkówki, koszykówki, lekkoatletyczną, strzelecką, kolarską, tenisową, myśliwską, wodną i gimnastyczną. Barwy klubu były biało-czerwone, z czasem piłkarze występowali również w jednolicie czerwonych strojach z białą liczbą 13 w kole na środku piersi.
W koszarach przygotowano plac sportowy z boiskiem do gry w piłkę nożną. Klubowe zawody, a nawet treningi i ćwiczenia były licznie nawiedzane przez mieszkańców miasta, wśród których kiełkował pomysł założenia własnych klubów. Inicjatywy te spotkały się z pełnym poparciem dowództwa pułku, które obiecało udzielić wszelkiej pomocy organizacyjnej.
Jako pierwszy, cywilny klub w Pułtusku powstał Szkolny Klub Sportowy przy Gimnazjum Męskim im. Piotra Skargi, którym opiekował się nauczyciel wychowania fizycznego Karol Borowski (jego staraniem w szkole urządzono salę gimnastyczną i boisko sportowe).
Prawdopodobnie we wrześniu 1921 roku (tak twierdzili dawni zawodnicy w 1961 roku, gdy Klub obchodził 40-lecie), z inicjatywy przede wszystkim Akademickiego Koła Pułtuszczan, zrzeszającego pochodzących z Pułtuska studentów uczelni wyższych, narodził się Pułtuski Klub Sportowy Nadnarwianka. Pomysłodawcą i głównym organizatorem Klubu, a także jego graczem i pierwszym trenerem był student prawa Witold Stefan Chęciński – postać niezwykle ciekawa, lecz dziś niestety całkowicie zapomniana.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej w Smoleńsku 23 maja 1900 roku. Ojcem jego był urzędnik Bogdan Feliks Chęciński, matką Urszula Wanda z Domańskich. Na początku XX wieku rodzina przeprowadziła do Pułtuska i tu młody Witold rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim w 1910 roku. W 1915 roku, gdy urzędy rosyjskie ewakuowano w głąb Rosji, także Chęcińscy powrócili do Smoleńska, gdzie Witold ukończył trzy ostatnie klasy gimnazjum i w 1918 roku zdał maturę. Jak napisał w swym życiorysie: „Wychowany w Polsce, nauczyłem się języka polskiego w gimnazjum i w domu, a na wygnaniu byłem czynnym członkiem organizacji młodzieży w duchu samokształceniowym”. Wkrótce potem rodzina Chęcińskich z powrotem osiadła w Pułtusku, a Witold we wrześniu 1918 roku zapisał się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak już na początku listopada zgłosił się na ochotnika do 36 pp (z akt wojskowych wiadomo, że miał wówczas 168 cm wzrostu). Ciężka choroba jakiej się wkrótce nabawił (grypa hiszpanka) sprawiła, że nie tylko zwolniono go z wojska, ale musiał przerwać naukę na Wydziale Lekarskim i ostatecznie przeniósł się w 1919 roku na Wydział Prawa UW. W lipcu 1920 roku ponownie zgłosił się na ochotnika do 1 pułku artylerii ciężkiej Legionów i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji kontynuował studia prawnicze. Należał do korporacji studenckiej „Beatia”, skupiającej młodzież o poglądach narodowych i konserwatywnych. Jednym z celów korporacji była działalność wychowawcza i upowszechnianie sportu, stąd też prawdopodobnie pomysł, by i w Pułtusku wzorem Warszawy, założyć klub sportowy, spełniający jednocześnie funkcje wychowawcze. I tak we wrześniu 1921 roku narodziła się Nadnarwianka.
Krzysztof Wiśniewski
„Nadnarwianka Pułtusk 1921-2011. Zarys Dziejów”
tekst pochodzi z rozdziału „Założenie Pułtuskiego Klubu Sportowego Nadnarwianka
i sport w mieście w okresie międzywojennym (1921-1939)”